Inaczej ustrój nośny dachów drewnianych nazywany jest więźbą dachową. Może być on wykonywany w sposób tradycyjny przez cieśli bądź też w sposób przemysłowy w prefabrykach. Usługi ciesielskie stosuje się tylko w budynkach charakteryzujących się małą rozpiętością i prostotą układów statycznych. Konstrukcje tego typu są bardzo nieekonomiczne, skomplikowane oraz pracochłonne. Metody przemysłowe natomiast pozwalają dużo bardziej oszczędzić drewno, ponieważ stosuje się w nich złącza gwoździowe bądź klejowe a także poprzez wykonywanie gotowych zastawów. Rozróżnia się więc sześć ustrojów dachów drewnianych: krokwiowo – jętkowe, płatwiowo – kleszczowe, płatwiowe, wieszarowe oraz kratowe. Pierwszy z nich stosuje się, gdy rozpiętość dachu wynosi od sześciu do ośmiu metrów. Wprowadza się wówczas dodatkowy element poziomy, tak zwaną jętkę, która ma za zadanie usztywniać każdą parę krokwi. Ustrój płatwiowo – kleszczowy polega na tym, iż kleszcze chwytają obustronnie krokiew, wrębem ujmują płatew a także i słup. Ustrój wieszarowy natomiast, stosowany jest, gdy dach ma większe rozpiętości a brak jest podpór pośrednich. Wykorzystywane są wtedy wiązary wieszarowe jednowieszakowe do ośmiu metrów a także dwuwieszakowe do dwunastu metrów. W dachach jednospadowych są stosowane ustroje krokwiowe lub płatwiowo – kleszczowe z dodaniem pochyłych zastrzałów lub mieczy.
Ustroje dachów drewnianych
